Ο Ρεξ στη συντροφιά μας: Τελευταία μέρα... στο σπίτι του Μάριου

Η ιστορία του Ρεξ

Την πρώτη μέρα του Μάρτη βρήκαμε στην αυλή του σχολείου μας ένα μικρό λυκάκι. Ήρθε στην πόλη μας από το μεγάλο δάσος γιατί βαρέθηκε να είναι πάντα ο κακός στα παραμύθια που λένε οι μεγάλοι στα παιδιά και γιατί ήθελε να γνωρίσει τον τρόπο της ζωής των μικρών . Αποφασίσαμε λοιπόν να το υιοθετήσουμε και κάθε μέρα ένας ή μία από εμάς το φιλοξενεί στο σπίτι του. Τις όμορφες στιγμές που περνάμε μαζί τις γράφουμε σ' ένα ημερολόγιο για να τις θυμόμαστε όταν το λυκάκι θα έχει φύγει από κοντά μας.
Ξεχάσαμε να σας πούμε πως του δώσαμε και όνομα .
Το λένε Ρεξ!

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Τελευταία μέρα... στο σπίτι του Μάριου

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Σήμερα με πήρε ο Μάριος. Όταν φτάσαμε σπίτι του με πήρε από την τσάντα του και με έδειξε στην αδερφή του. Μετά παίξαμε ποδόσφαιρο. Το ευχαριστήθηκα πολύ. Όταν ήρθε η ώρα να πάει ο Μάριος στα αγγλικά δεν με πήρε μαζί του για να μην πάθω τίποτα. Με έβαλαν παρέα με τον boo. Ο boo είναι το φαντασματάκι της αδερφής του Μάριου. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι, μην πω και κολλητοί. Με έβγαλαν και φωτογραφία. Θα σας τη δείξω στο τέλος. Μετά κοντά στις εφτά και τέταρτο κάναμε ένα ζεστό μπάνιο. Μόλις βγήκαμε βάλαμε πιζάμες και μας φώναξαν να φάμε. Φάγαμε CORN FLAKES και ετοιμαστήκαμε για ύπνο. Μου διάβασε ένα παραμύθι , με σκέπασε καλά και μου είπε καληνύχτα ΡΕΞ.